Een driedimensionaal zelfportret
Anders dan in de schilderkunst, waar het zelfportret al een lange traditie heeft, beelden beeldhouwers zichzelf zelden af. Dat hangt samen met de technische en fysieke problemen die het genre met zich meebrengt. Een schilder heeft genoeg aan een spiegel, doek en verf om zijn beeltenis te realiseren. Voor beeldhouwers, die driedimensionaal werken, ligt dit veel ingewikkelder.

Technische en fysieke obstakels
Voor mijn derde zelfportret, Self-portrait 3, heb ik mijzelf als kunstenaar artistiek uitgedaagd door een setting te creëren als die van een schilder, met een spiegel. Zittend voor een spiegel heb ik met behulp van siliconen en vloeibaar gips de mallen gemaakt die nodig waren voor een afgietsel van mijzelf in brons, zonder enige hulp. Deze fysieke beperkingen bepaalden het eindresultaat van het beeld. Daarbij heb ik als beeldhouwer verschillende technische en fysieke obstakels overwonnen.

Een zelfportret als beeldhouwer
Doordat mijn armen niet ver genoeg konden reiken, is de achterzijde van Self-portrait 3 open gebleven en als gevolg van het noodzakelijke openhouden van mijn ogen , ontbreken de ogen in het beeld. Self-portrait 3 past hiermee in de rijke traditionele setting: een zelfportret van een beeldhouwer, gemaakt in de setting van een schilder.