Ultieme perfectie
De Pietà van Michelangelo wordt vaak gezien als dé perfectie in de beeldhouwkunst. Gecomponeerd in totale harmonie vertegenwoordigt het tegelijkertijd een uitbeelding van ultieme rouw: de moeder met haar dode zoon op haar schoot.

Politiek-religieuze context
Vanaf de eerste keer dat ik dit werk zag, heeft het mij verpletterd. Met gebruik van klassieke beeldtaal, in een voorstelling die tijdloos voortleeft, verenigt deze piëta niet alleen pijn, verdriet, boosheid en verbijstering, maar staat hij ook in een politiek-religieuze context. Het beeld markeert hierdoor ook een punt waarop de tijd een wending nam. Na deze wending, volgden vele andere wendingen waarbij moeders hun vermoorde zoon (metaforisch) in hun armen hielden: Martin Luther King, Malcolm X, Mahatma Ghandi, J.F. Kennedy, Pim Fortuyn, Theo van Gogh, James Foley en anderen.

Onder de huid
Met mijn versie van de Pietà, waarbij ik als uitgangspunt de Pietà van Michelangelo heb genomen, wilde ik een beeld maken voor alle moeders met vermoorden zonen. Omdat de rouw fysiek direct onder de huid begint, besloot ik juist het gebied direct onder de huid zichtbaar te maken door de huid in zijn geheel binnenste buiten te keren.

De werkelijke emotie
Door het binnenste buiten keren van de huid, is de binnenkant van de mens met al zijn connotaties zichtbaar geworden. We kijken bij mijn piëta niet meer van buiten naar binnen, maar van binnen naar buiten. Hierdoor is ook de positie van de kijker omgedraaid en kan door de vervreemding die de kijker ervaart, de werkelijke emotie naar buiten komen.

De projectie van de kijker
Het gezicht van Maria heb ik bewust weggelaten, waardoor het donkere gat ruimte biedt aan de projectie van de kijker. Met deze piëta heb ik een monument willen maken voor de pijn en rouw van alle moeders met dode zonen, in het verleden, het heden en in de toekomst. Opdat wij hen niet vergeten.